piątek, 16 marca 2018

TOTO Live in Poland 2013


Toto Live In Poland to wydawnictwo prezentujące zapis koncertu, który odbył się w Łodzi 25 czerwca 2013 roku. Występ był częścią całej trasy z okazji 35 lecia istnienia zespołu, bardzo fajnie, że postanowili właśnie jego zarejestrować. Technicznie całość prezentuje się naprawdę ciekawie. Jakość zarówno dźwięku jak i obrazu rewelacyjna, dodatki w postaci wywiadów, mały booklet kolekcjonerski zawierający trochę historii i zdjęć grupy. Możliwość zakupu opisywanej przeze mnie wersji DVD ale też i CD audio jeśli ktoś woli.  

Skład zespołu na trasie w 2013 roku stanowili oczywiście stali członkowie: Steve Lukather, David Paich, Steve Porcaro i Joseph Williams wspomagani na tej trasie przez Nathana Easta i Simona Philipsa. Tej dwójki chyba nie trzeba nikomu przedstawiać bo krócej byłoby napisać z kim oni nie grali niż wymieniać z kim zagrali.

Przejdźmy do playlisty, która przedstawia się nad wyraz ciekawie. Rozpoczynają kolażem On The Run/Childs Anthem/Goodbye Eleonore przechodząc płynnie z jednej kompozycji w drugą. To oczywiście jedna z mocniejszych stron zespołu. Następnie dostajemy lekkie melodyjne Goin' Home, które ewidentnie podchodzi wokalnie Williamsowi. Kolej na serię moich ulubionych utworów. Mamy Hydrę i I'll Be Over You. Pierwsza to oczywiście popis wokalny Davida Paicha, natomiast drugi to etatowy wyciskacz łez (nie wiem dlaczego podczas tej piosenki oglądamy obraz w barwach czarno białych. Według mnie to nie potrzebny zabieg graficzny). Dalsza część listy wypełniona jest hitami po brzegi. Dostajemy między innymi: Rosannę, I Won't Hold You Back, Pamelę, akustyczne 99 i Africę, o dziwo nie na bis. Rewelacyjne wprost wykonanie Stop Lovin You z rozbrajającą solówką perkusyjną Simona Phillipsa zbliża nas powoli do finału. Na koniec Hold The Line i Home of the Brave.   

Co tu dużo pisać zespół Toto w Łodzi zaprezentował się na najwyższym, światowym poziomie. Wygląda na to, że muzycy mieli wyjątkowo dobry dzień, bo wszystko grało jak w zegarku. Panowie ewidentnie bawili się tego dnia muzyką. Solówki Lukathera wciskają w fotel, podobnie gra Simona Phillipsa i obydwu klawiszowców. Wokale są na poziomie podobnie jak dobór utworów. Widać także że publika bawi się w najlepsze a to jest najlepsza rekomendacja dla koncertu. Może trochę przesadzam ale naprawdę nie ma się do czego przyczepić. Toto Live in Poland to wydawnictwo nie zapomniane warte wygospodarowania tych kilku groszy. Za każdym razem gdy oglądam sobie łódzki koncert zastanawiam się dlaczego mnie tam nie było? Niestety nie umiem znaleźć odpowiedzi. Ku chwale rock n rolla!  

9/10










TOTO Live Tauron Arena Kraków - relacja z koncertu 28.02.2018.


28 lutego bieżącego roku miałem przyjemność po raz drugi w swoim życiu być na koncercie zespołu Toto. Tym razem wydarzenie będące częścią trasy z okazji 40 lecia grupy miało miejsce w stosunkowo nowym obiekcie Tauron Arena Kraków. Oczekiwałem z zapartym tchem tym bardziej, że Wrocławski występ trzy lata wcześniej był naprawdę wspaniały. Od razu przyczepię się do pewnych spraw organizacyjnych. Otóż wszystkie bilety, zarówno te na trybuny jak i płytę oraz strefę golden circle były,,siedzące". Pomyślałem sobie, naprawdę? przecież to koncert rockowy a nie seans w teatrze. Poza tym chyba żaden artysta nie chce patrzeć jak jego publiczność zamiast skakać pod sceną grzecznie sobie siedzi. Na moim i żony bileciku widniały miejsca w trzecim rzędzie więc praktycznie pod samą sceną, pozostawiało nam to pewną nadzieję że wydarzy się coś ciekawego. Wchodzimy więc na teren obiektu po drodze kilkukrotnie sprawdzani przez ochronę co mi się akurat bardzo podoba. Tauron za każdym razem poważnie dba o bezpieczeństwo imprezy. Mieliśmy jeszcze dobrą godzinkę do rozpoczęcia więc udałem się do dwóch sklepików Toto w celu nabycia koszulki i sprawdzenia oferty płytowej. Ceny mnie powaliły (nie będę wdawał się w szczegóły powiem tylko, że nie nabyłem koszulki choć te były bardzo fajne). Po kilkunastu minutach krzątania się zajęliśmy w końcu nasze strategiczne pozycje: miejsca 7 i 8 w trzecim rzędzie. Między pierwszymi krzesłami a barierką odgradzającą publikę od sceny było jakieś 4 - 5 metrów wolnego miejsca. Dokładnie jak przewidzieliśmy z żoną ludzie z pierwszych kilku rzędów w momencie podniesienia kurtyny o 2030 ruszyli z miejsc by dobić do barierki. Oczywiście my byliśmy na tyle sprytni że dopchaliśmy się do samego przodu. Mieliśmy więc Steva Lukathera i resztę ekipy na ,,wyciągnięcie ręki" co zresztą widać po zdjęciu jakie zrobiłem.

Z oryginalnego składu Toto w Krakowie pojawili się tylko Steve Lukather, oraz David Paich. Niestety zabrakło drugiego klawiszowca Stevea Porcaro. Na wokalu oczywiście Joseph Williams, któremu znacznie się...przytyło. Zrezygnowano także, przynajmniej w Krakowie ze wsparcia czarnoskórych wokalistek wspomagających chórkami ( jak to miało miejsce we Wrocławiu). Te ostatnie wykonywał więc śpiewający basista Shem Von Shroeck. Na perkusji Shannon Forest, a na saksofonie jak przedstawił go lider Lukather - Stolen from Ringo Star's band  Warren Ham. Rozpoczęli nowym Alone, zaraz później Hold The Line grane zazwyczaj na bis. Następnie wspaniałe wykonania English Eyes, Rosanny, oraz pierwszy wyciskacz łez w postaci I Will Remember. Z tego ostatniego byłem najbardziej zadowolony gdyż we Wrocławiu miałem przyjemność słyszeć I'll Be Over You a zazwyczaj grają tylko jedną z tych piosenek. W środkowej części występu przyszedł czas na "wyciszający set". Zestaw piosenek akustycznych przeplatany był różnymi anegdotami z historii zespołu. Wybrzmiały między innymi skrócone wersje Georgy Porgy, Holyanny, Still Lovin You czy (o mamo ale odgrzewany kotlet) Mushangi. Dalej już w pełnym brzmieniu mogłem cieszyć się: Girl Godbye, Make Belive czy prawdziwą niespodzianką z płyty Isolation w postaci Stranger in Town. Tutaj to David Paich wiódł prym zarówno wokalnie jak i aktorsko przechadzając się po scenie i udając tytułowego groźnego nieznajomego w mieście. Powiem szczerze, że skradanie się i czyhanie na życie to Steva to Josepha wyszło mu rewelacyjnie. W balladowym beatlesowskim While My Guitar Gently Weeps Lukather zawsze pokazuje, że jest jednym z najlepszych gitarzystów na świecie tak było i tym razem. Nie mogło zabraknąć oczywiście utworu Africa bez którego żaden koncert zespołu Toto odbyć się nie może. Rozbudowana wersja wypełniona improwizacjami wszystkich członków zespołu a przede wszystkim Lennyego Castro na instrumentach perkusyjnych została rozciągnięta do granic możliwości. Co się dziwić przecież właśnie tego wszyscy oczekiwali, a całość wyszła naprawdę wspaniale. Nie czepiam się repertuaru, jestem całkiem usatysfakcjonowany choć zabrakło mi Pameli, 99 i przede wszystkim Hydry. Na miarę cudu byłoby też usłyszenie Don't Chain My Heart Nie można jednak mieć wszystkiego, gdyby były te nie byłoby czegoś innego.     

Parę słów na temat samego brzmienia. Niestety muszę stwierdzić, że we Wrocławiu wszystko było chyba ciut lepiej ustawione. Zaznaczam, że moja opinia dotyczy miejsca pod samą sceną, nie wiem jak sytuacja przedstawiała się na trybunach czy na bardziej oddalonej płycie. Z przodu jednak przede  wszystkim słabo było słychać wokale. Druga sprawa to fortepian Davida Paicha ustawiony chyba zbyt cicho i tak jakby tylko na jeden kanał. Do gitary Stevea ani słowa chociaż przyuważyłem że sam gitarzysta kilka razy dawał tajne znaki swoim technicznym. Wniosek? Coś musiało być na rzeczy w kwestii brzmienia co nie podobało się samemu artyście. Narzekam ale całość oceniam oczywiście jak najbardziej pozytywnie. Zaliczyłem kolejny bardzo udany koncert do tego moja żona złapała piórko do gitary. 100% satysfakcji i 100% rock n rolla!
   



















piątek, 23 października 2015

Birth Control - Hoodoo Man


Dzisiaj wziąłem na tapetę twórczość Birth Control - jest to kolejny zespół z kręgu krautrockowego tym razem dla odmiany nie mający wiele wspólnego z jazz rockiem. Grupa została założona w 1968 roku w niemieckiej Kolonii i zanim wypracowała własny styl znajdowała się pod mocnym wpływem zespołów pokroju The Doors. W 1970 roku miał miejsce jej studyjny debiut płytą o nazwie Birth Control(zawiera nawet cover Doorsów Light My Fire) jednak większy rozgłos przyniosło jej dopiero kolejne wydawnictwo Operation(1971). Trzeci z kolei album to omawiane właśnie Hoodoo Man(1972), które może być spokojnie uznane za szczytowe osiągnięcie panów z Kolonii.

Hoodoo Man zostało nagrane w składzie: Bernd Noske - perkusja, Wolfgang Neuser - instrumenty klawiszowe, Bruno Frenzel - gitara, wokal, Bernd Koschmidder - gitara basowa. Krótki epizod na dudach w utworze kończącym setlistę został zagrany przez George'a Mac Knickericka. 

Hoodoo Man to album prawie czysto hard rockowy. Brzmienie jakie członkowie Birth Control na nim wypracowali przywodzi na myśl nagrania Uriah Heep z okresu płyty Demons & Wizards, z domieszką Deep Purple i własnych patentów wokalnych. Już od pierwszego Buy! dostajemy więc mocne rockowe granie z partiami instrumentów klawiszowych na pierwszym planie, które może się podobać sympatykom wspomnianych legendarnych brytyjskich grup. Dokładnie taka sama sytuacja powtarza się w pulsującym Get Down to Your Fate, oraz w nieco już bardziej gitarowym Gamma Ray. Jako, że przeważająca cześć materiału utrzymana jest w opisanej stylistyce okazuje się, że Niemcy też potrafili grać stosunkowo przystępnie dla amatorów mocniejszego brzmienia. W tytułowym Hoodoo Man dostajemy jednak miłą niespodziankę w postaci parti solowej wykonanej na organach kościelnych, całość tworzy fajny klimat i pamiętam, że ta część płyty najbardziej mi się podobała. Finałowy Kaulstoss to wesoły utwór folk rockowy ze wspomnianą już partią zagraną na dudach - zabawny dodatek kończący naszą przygodę muzyczną.                 

Birth Control polecam szczególnie fanom brytyjskich grup hard rockowych. Album w sumie jest całkiem ciekawy, chociaż nie ma na nim wielkich popisów instrumentalnych. Jak na krautrock jest to dość proste granie i oczekujący muzyki na miarę Kraanu, Embryo czy Amon Duula II z pewnością poczują spory niedosyt. Z drugiej strony wydaje mi się, że członkowie Birth Control celowali raczej w inną grupę docelową i nie chcieli wcale grać progresywnie. Myślę, że to całkiem strawne niemieckie rockowanie zasługuje na niezłą ocenę.

6/10







środa, 14 października 2015

Missing Link - Nevergreen!


Missing Link to kolejny zespół z kręgu jazzujących krautrocków. Chciałbym rzucić na niego trochę więcej światła choćby ze względu na to, że jest zdecydowanie mniej znany od tuzów gatunku w rodzaju Kraanu, Embryo czy Guru Guru. To raczej jazz – krautrockowa druga liga jeśli można się tak wyrazić co nie oznacza, że nie warto tego poznać – oczywiście warto bo to całkiem przyjemne granie.   

Missing Link został założony w Monachium i dorobił się tylko jednego jedynego albumu studyjnego, właśnie Nevergreen! nagranego w składzie: Gunther Latuschik – saksfony, Gabriel Mueller – wokal, Markus Sing – gitara, Dieter Miekautsch znany później z występów w Embryo – instrumenty klawiszowe, Holger Brandt – perkusja, Dave Schratzenstaller – gitara basowa.

Wydana w 1972 roku Nevergreen! okazuje się być płytą bardzo ciekawą z kilku powodów. Przede wszystkim jest to album mocno zróżnicowany stylistycznie, niemal wymykający się podstawowym klasyfikacjom gatunkowym. Pierwszy, mocno gitarowy Spoiled Love zaskakuje swoją melodyką i łatwością odbioru, natomiast kolejny Song For Ann to solowa kompozycja klawiszowa. Jednym z ciekawszych momentów albumu jest mój ulubiony, mocno progresywny Time Will Change ze świetną sekcją rytmiczną w ciekawym metrum 3/4 i bardzo mięsistą gitarką, oraz całkiem miłym dla ucha wokalem pana Muellera. W Sorcery zespół podkręca nieco tempo i ponownie na pierwszy plan wysuwa się sekcja rytmiczna a szczególnie mocny bass, ponad którym fruwają jazz rockowe solówki Markusa Singa i Dietera Miekautscha - cudo. W kolejnych Filled Up i Kids Hunting słychać sporo saksofonu często wspomagającego melodie. Ciekawy jest szczególnie ten ostatni utwór, utrzymany w karkołomnym tempie. Do jednej z wersji albumu został dodany 3 minutowy Friday on My Mind ze stosunkowo prostym riffem gitarowym dzięki któremu jest najbardziej zbliżony do stylistyki hard rockowej. 

Wokalista Missing Link wykonuje wokalizy poszczególnych utworów w języku angielskim co jest kolejną ciekawostką ze względu na to iż nie jest to częste w krautrocku. Więc jeśli ktoś nie mógł się przekonać do gatunku ze względu na niemieckojęzyczność to szczerze zachęcam posłuchać Nevergreen! Z drugiej strony jeśli jest się już nieco bardziej osłuchanym w muzyce krautrockowej i zna się ważniejsze płyty choćby Canu, Amon Duul II ale zwłaszcza Embryo i Kraanu można poczuć lekki niedosyt. Mimo to uważam, że album Nevergreen! dobrze rokował na przyszłość i szkoda, że grupie nie udało się zebrać do studia ponownie, bo mogłoby powstać prawdziwe arcydzieło.

6/10 




sobota, 18 lipca 2015

The Rolling Stones - Some Girls


Some Girls to pierwszy album studyjny The Rolling Stones z gitarzystą Ronem Woodem w składzie. Ujrzał światło dzienne w 1978 roku i jest jedną z ciekawszych propozycji od czasu Exile on Main Street. Wydawnictwo dostępne jest w wersjach podstawowej i zremasterowanych w 2011 roku deluxe, oraz super deluxe. Ta ostatnia zawiera dodatkowe płyty audio, DVD live, oraz pocztówki i elegancki booklet kolekcjonerski. Cena jest niestety dość wysoka więc na mojej półce znajduje się jedynie podstawka - może to się kiedyś zmieni. Co oferuje nam ta elementarna wersja? Przekonajmy się.

Otwierające album Miss You to bardzo udana próba połączenia klasycznego stonesowskiego brzmienia z popularną w tym czasie stylistyką disco. Nagrany z inicjatywy Micka Jaggera utwór często prezentowany na koncertach, rozwijany wielokrotnie do kilkunastu minut, stał się jedną z wizytówek grupy. Kolejne mocne momenty stanowią: Just My Immagination, tytułowe Some Girls z fajnym motywem na harmonijce a przede wszystkim Beast of Burden. Ten ostatni okazuje się koncertowym potworem który w pełni ukazuje zgranie i kunszt gitarowy pary Richards - Wood. Na albumie odnajdziemy także akcenty country i folku w postaci spokojnego i kołyszącego Far Away Eyes. Dla odmiany niosące potężny ładunek energii i adrenaliny są pędzące When The Whip Comes Down i prawie punkowe Lies. Gratkę dla fanów Keitha Richardsa stanowi Before They Make Me Run w całości zaśpiewany przez gitarzystę, oparty na czadowym riffie i wpadającej w ucho melodii jest idealnym dopełnieniem tego wyśmienitego zestawu klasyków. 

Przechodząc do meritum, Some Girls to album bardzo równy. Wielkim plusem jest przede wszystkim różnorodność kompozycji, której często brakuje na późniejszych wydawnictwach - panowie nie boją się czerpać inspiracji z różnych stylów i gatunków muzycznych. Okazuje się, że po 15 latach istnienia zespołu duet kompozytorski Jagger - Richards dalej funkcjonuje sprawnie i jest w stanie zaprezentować ciekawy materiał. Swoją rolę w stworzeniu tego arydzieła odegrał także Ron Wood wnosząc do grupy jakby powiew świeżości. Some Girls okazuje się jednym z najlepszych albumów The Rolling Stones, polecam!

10/10




wtorek, 7 lipca 2015

O The Rolling Stones słów kilka czyli 9 albumów które warto poznać


O Rolling Stonesach napisano już chyba wszystko...zaraz czyżby? Może jeszcze nie ale tysiące stron i dzięsiątki biografii dotyczących zarówno całego zespołu jak i również poszczególnych jego członków są dzisiaj dostępne dla czytelników. Dlatego nie zamierzam tutaj robić powtórki z rozrywki dokonując od nowa streszczenia znanej powszechnie historii. Moim celem jest tym razem zaprezentowanie luźnego tekstu w którym chciałbym zwrócić uwagę jedynie na twórczość grupy(starając się ograniczyć moje historyczne zapędy do niezbędnego minimum). Spośród całego morza albumów nagranych na przełomie 50 lat istnienia ,,toczących się kamieni" postaram się wybrać i wskazać tutaj jedynie te kilka naprawdę najważniejszych po które - w mojej opinii - należałoby sięgnąć. Wiadomo, że główny ciężar spocznie na dekadach 60' i 70' niemniej będę chciał wskazać też coś późniejszego (gdybym miał trzymać się sztywno tylko kryterium poziomu artystycznego albumów, prawdopodobnie nie wskazałbym niczego powyżej 1978 roku)

Lata 60 stanowiły dla Stonesów czas eksperymentów. Ich muzyka ewoluowała z roku na rok. Sytuacja ta trwała jednak tylko do początku następnej dekady, która przyniosła w tym względzie pewną stabilizację. Brzmienie grupy zostało w końcu ostatecznie wypracowane i z mniejszymi lub większymi wariacjami pozostało w niezmienionej formie do dzisiaj. Czy z perspektywy czasu ta swoista muzyczna stagnacja jest atutem czy może raczej artystycznym strzałem w kolano? Cieżko jednoznacznie odpowiedzieć, natomiast jedna rzecz wydaje się być oczywista: to właśnie w latach 1963 - 1969 powstały dzieła, które swoją wartością artystyczną znacznie przewyższają wszystko wydane później (pomimo oczywistego faktu, że Stonesi nigdy awangardą muzyczną nie śmierdzieli).

Zatem do rzeczy. Jako, że Stonesi w latach 60 okazali się zespołem bardzo płodnym i wydali całe mnóstwo albumów wybrałem z tej dekady trzy klejnoty. Są to nagrane bezpośrednio jeden po drugim w odstępach rocznych: Their Satanic Majesty Request(1967), Beggars Banquet(1968) i Let it Bleed(1969) Ta stonesowska trylogia jak ją nazywam(nie używa się powszechnie tego określenia) pokazuje całą prawdę na temat ówczesnych poszukiwań grupy. Każdy z tych albumów jest inny, każdy realizuje inną koncepcję muzyczną. Their Satanic Majesty Request często przedstawia się jako odpowiedź na beatlesowski Sgt Pepper's Lonely Hearts Club Band potocznie zwany,, sierżantem pieprzem" czy słusznie? Jedno jest pewne: właśnie na tym dziele The Rolling Stones zapuścili się mocno w psychodeliczne rejony(widać to nawet na okładce obok) co było naprawdę ciekawym eksperymentem. Z powodu słabej przystępności jest to często nie doceniany album, co jest dla niego - moim zdaniem- krzywdzące. Następne dwa o których wspomniałem cechuje powrót do fascynacji rhythm and bluesem a także folkiem i muzyką country. Można uznać, że poziom rósł z jednego longplaya na drugi a stan kulminacyjny osiągnął Let it Bleed i to właśnie on pozostaje dla mnie stonesowskim, niedoścignionym numerem jeden - przede wszystkim dekady, a może i całej kariery.

W latach 70 Stonesów cechowała trochę większa powściągliwość w składaniu wizyt w studiach nagraniowych. Mimo to pojawiają się na ich mapie muzycznej pozycje słabe a nawet bardzo marne, z drugiej strony jest kilka naprawdę dobrych, które stały się też najbardziej znanymi i lubianymi przez fanów (nie zawsze idzie to jednak w parze z wartością artystyczną, a raczej przeważnie nie idzie ale nic to). Dwie najważniejsze płyty z tego okresu których nie mogło by zabraknąć w moim zestawieniu to Exile on Main Street(1972) i Sticky Fingers(1971). Pierwsza z nich, często uważana za największe osiągnięcie i sprzedana w milionowym nakładzie wyniosła muzyków na sam szczyt rockowego świata. Druga zaś jest powszechnie znana za sprawą ponadczasowych hitów jak Brown Sugar czy Wild Horses, oraz swojej okładki zaprojektowanej przez Andy'ego Warhola. Jednak moją ulubioną płytą z lat 70 a jednocześnie ostatnią z tej dekady którą polecam jest Some Girls(1978) nagrana już z nowym gitarzystą Ronem Woodem. Jej zawartość ukazuje fascynację Micka Jaggera ówczesnym mainstreamowym nurtem muzyki disco, co słychać najbardziej w utworze Miss You. Stanowi ciekawy zbiór łączący tradycyjne stonesowskie brzmienie z  pewnymi elementami będącymi wtedy na czasie ale znajdzie się także coś dla fascynatów country(Far Away Eyes). Some Girls to w moim odczuciu ostatnia naprawdę dobra i równa propozycja Stonesów, nigdy potem nie było tak dobrze, zdarzało się natomiast o wiele wiele gorzej.    

Od dokonań Stonesów z lat 80 proponuję trzymać się jak najdalej, do momentu aż stwierdzimy, że naprawdę kochamy ten zespół i jesteśmy w stanie wiele mu wybaczyć. Są dwa w miarę konkretne wydawnictwa z tej dekady: Tatoo You i Steel Wheels. Niestety tylko jedno z nich może wejść do mojego zestawienia - zwycięstwo dla stalowych kół. Jednym z powodów dla których zdecydowałem w ten a nie inny sposób jest fakt, że część muzyki na ,,wytatuowanym albumie" została napisana jeszcze przed 1980 rokiem. Steel Wheels to dość średni album a fakt, że na tle innych z dekady 80' wybija się znacząco (że choćby w ogóle warto go posłuchać) mówi nam wiele o tym co działo się w zespole w tym czasie.

Longplayów z lat 90 i poźniejszych nie uważam za szczególnie interesujące ani tym bardziej za obowiązkowe do poznania. Niestety poziom stale spada, choć oczywiście znalazłoby się coś wartego odsłuchu. Natomiast zamieszczę kilka słów na temat wydawnictw koncertowych. Parę z nich szczegółowo opisałem i można o nich przeczytać tutajtutaj. W tym miejscu chcę jednak polecić dwa najważniejsze: Get Yer Ya Ya's Out (1970), oraz ciężko dostępne Brussels Affair. Szczególnie to ostatnie prezentuje wysoki poziom muzyczny(zapis z 1973 roku z Mickiem Taylorem na gitarze - Stonesi w najwyższej formie)

Mam nadzieję, że każdy znajdzie w powyższym artykule coś dla siebie, wydaje mi się też, że zrealizowałem swoje zamierzenie i obiektywnie spojrzałem na twórczość legendarnego zespołu jakim jest The Rolling Stones ale oceńcie sami bo liczę na komentarze. Przede wszystkim jednak życzę miłego słuchania! Poniżej przejrzyste zestawienie wielkiej 7 studyjnej w kolejności chronologicznej nagrywania - nie oceny, oraz dwa live'y dopełniające listę dziewięciu albumów które moim zdaniem warto poznać:

1. Their Satanic Majesty Request (1967)
2. Beggars Banquet (1968)
3. Let it Bleed (1969)
4. Sticky Fingers (1971)
5. Exile on Main Street (1972)
6. Some Girls (1978)
7. Steel Wheels (1989)

Live:
1. Get Yer Ya Ya's Out (1970)
2. Brussels Affair



























  

czwartek, 2 lipca 2015

Camel - Music inspired by The Snow Goose


Tak jak wpomniałem w ostatnim artykule dzisiaj będzie trochę na temat Music inspired by The Snow Goose. Po odniesieniu sukcesu i zebraniu niezłych recenzji w prasie muzycznej przez Mirage, panowie Latimer, Bardens, Ferguson i Ward odbyli europejską trasę koncertową promującą materiał z tej płyty. Jednak już podczas tych koncertów grupa prezentowała także utwory nowe, dotąd nie znane. Okazuje się, że część z nich miała już niedługo stworzyć podwaliny nowego studyjnego dzieła, do którego sesje rozpoczęły się z początkiem 1975 roku.

Muzycy Camela bardzo często czerpali inspiracje z literatury(jak choćby miało to miejsce w przypadku Nimrodel/The White Rider z Mirage, które odnosiło się w warstwie tekstowej do dzieła J.R.R Tolkiena). Tym razem wykorzystali zasugerowaną przez basistę Fergusona, krótką nowelę autorstwa Paula Gallico zatytułowaną The Snow Goose. Aby uniknąć problemów związanych z prawami autorskimi postanowiono, że nowy album będzie nosił tytuł Music inspired by The Snow Goose, a nie po prostu The Snow Goose jak początkowo zakładano. Zobaczmy zatem co oferuje nam to wydawnictwo:

Krótkie wprowadzenie w postaci tajemniczego The Great Marsh i zaraz po nim słyszymy klimatyczny temat grany na flecie - to Rhayader jedna z najpiękniejszych części całego albumu. Zanim się spostrzeżemy wchodzi dynamiczny Rhayader Goes to Town z progresywnymi zmianami rytmów i świetnymi zagrywkami solowymi Latimera, trochę w stylu gilmourowskim. Sanctuary i Fritha to dwie króciutkie, akustyczne wstawki po których następuje tytułowe The Snow Goose - perła tego zestawu oparta na urokliwej gitarowej melodii. Kołyszący Rhayader Alone to chwila wytchnienia po szybkim Migration a stopniowo nabierająca impetu Flight of The Snow Goose przywodzi na myśl niektóre dokonania grupy Yes. Pierwsze skrzypce w kolejnym Preparation gra Bardens, wykorzystując nowinki techniczne w minimalnym stopniu zbliża się do brzmienia space. Ciekawą propozycją jest Dunkirk oparty początkowo na werblowym rytmie tremolo a rozkręcający się w końcówce. Krótki nieco pogrzebowo brzmiący Epitah przechodzi w stricte klawiszową Fritha Alone. Na koniec wiesienka na torcie czyli podniosła, zaaranżowana z orkietrą La Princesse Perdue w której pobrzmiewa echo utworu tytułowego.  

Na The Snow Goose kompozycje przechodzą jedna w drugą tak płynnie, że nie sposób czasem zorientować się kiedy to następuje. Właśnie dlatego całość tworzy tak spójny obraz, co w pewnym stopniu odróżnia tę płytę od Mirage na którym każda suita żyje jakby swoim własnym życiem. Na koniec ciekawostka: Andrew Latimer w 2013 roku zdecydował się nagrać The Snow Goose ponownie. Powodem było niezadowolenie artysty z brzmienia dopiero co wydanej przez Deccę Records wersji zremasterowanej albumu. Jaki jest tego efekt? Powiem tylko tyle, że osobiście wolę tę pierwotną, w nowej brak mi tego charakterystycznego dla lat 70 brzmienia instrumentów i niestety ale trochę i klimatu. Tak czy inaczej polecam zapoznać się ze ,,śnieżną gęsią" bo to płyta z pierwszej prog rockowej ligi. 

9/10     


















środa, 1 lipca 2015

Camel - Mirage


Zespół Camel miał oczywiście wzloty i upadki podczas całej swojej długiej kariery ale generalnie rzecz biorąc jego pierwsze cztery albumy to żelazna klasyka rocka progresywnego. Można na ten temat polemizować ale najczęściej przyjmuje się, że debiut jest najsłabszy a pozostałe trzy trzymają zbliżony do siebie, dobry poziom. Za największe osiągnięcie uznaje się zazwyczaj album Mirage(ja osobiście wolę dwa kolejne: The Snow Goose a przede wszystkim Moonmadness, ale o nich parę słów następnym razem). 

Skład na omawianym wydawnictwie współtworzyli: Andrew Latimer czyli niezastąpiony filar od samego początku istnienia grupy do dnia dzisiejszego(gitara, flet, wokal), Andy Ward(perkusja), Doug Ferguson(gitara basowa), Pete Bardens(instrumenty klawiszowe, mini moog, mellotron), za produkcję odpowiadał David Hitchcock.

Album Mirage został wydany w marcu 1974 roku przez wytwórnię Deram Records. Materiał składa się z pięciu, dzisiaj już klasycznych kompozycji Camela. Dwa pierwsze utwory zostały napisane przez pana Bardensa. Freefall otwiera album pulsując energicznym groovem sekcji rytmicznej. Następny Supertwister wprowadza nas już w klimaty orientalne dzięki fantastycznym partiom fletu Latimera. Prawdziwa muzyczna uczta zaczyna się jednak dopiero podczas kolejnego Nimrodel/The Procession/The White Rider. Jest to pierwszy progresywny majstersztyk, złożony niejako z trzech części napisany przez Latimera a zainspirowany w całości światem tolkienowskim. Słychać tutaj przede wszystkim umiejętności gitarowe i kompozytorskie lidera. Na zakończenie dostaliśmy swoisty klejnot, nie tylko tego albumu ale całej twórczości Camela – Lady Fantasy skomponowany wspólnymi siłami wszystkich członków grupy. Prawie 13 minutowa progresywna suita oparta na czarującym gitarowym temacie i łącząca wszystko co w muzyce zespołu najlepsze, stała się już prawdziwie legendarna. 

Siłą Camela zawsze była umiejętność łączenia dobrego grania progresywnego z przystępnością i charakterystycznym łatwo przyswajalnym acz niebanalnym brzmieniem. Tych wpadających w ucho przepięknych i klimatycznych melodii o lekkim zabarwieniu orientalnym, nie sposób pomylić z żadnym innym zespołem. Charakterystyczne partie fletu, organów i gitary przenoszą nas niejednokrotnie w inny baśniowy świat pozwalając się w pełni zrelaksować. To wszystko dostajemy od pierwszych do ostatnich minut Mirage. Pozycja absolutnie obowiązkowa i będzie jednocześnie jak znalazł na rozpoczęcie przygody z rockiem progresywnym.

9/10





wtorek, 30 czerwca 2015

Deep Purple - The House of Blue Light


Dzisiaj chciałem zająć się recenzją płyty Deep Purple The House of Blue Light, która bardzo często mieszana jest z błotem. Właściwie to mam zamiar stanąć w jej obronie, a przynajmniej częściowo. Jest to jeden z tych albumów których w przeszłości słuchałem tak dużo, że dzisiaj do nich w ogóle nie wracam za to nadal darzę ogromnym sentymentem.

Po wielkim sukcesie Perfect Strangers i obejmującej kilka kontynentów trasie koncertowej Purple podjęli decyzję nagrania kolejnej płyty studyjnej. Niestety sielankowa atmosfera wcześniejszych sesji w Stowe nie powtórzyła się. Długie miesiące koncertowania dały się muzykom we znaki i spór Gillana z Blackmorem powoli nabierał na nowo impetu. Pozostali muzycy też byli w złych nastrojach mimo to na szczęście udało im się bez rozlewu krwi zarejestrować zestaw utworów, który ukazał się w styczniu 1987 roku na The House of Blue Light.

Często słyszę rzucanie mięsem i wylewanie całych wiader pomyj na The House of Blue Light: bo beznadziejne brzmienie zepsute przez stylistykę lat 80, bo słabe utwory, bo wypalenie zespołu. Bardzo dziwi mnie zarzut o brzmienie rzucany przez osobę, która Perfect Strangers uważa za najlepszy(bądź jeden z nich) album Deep Purple. Sprawą oczywistą jest, że na The House of Blue Light kompozycje są słabsze, ale samo brzmienie jest bardzo porównywalne(z małymi wyjątkami) i z tym faktem ciężko polemizować. Byłbym nawet w stanie postawić na to, że gdyby to dom niebieskiego światła ukazał się w 1984 roku a nie ponad dwa lata później, mógłby też odnieść jako taki sukces. Rozumiem zatem trzymanie się zarzutów o brzmienie, jeśli ktoś jest fanem purpurowych tylko do rozpadu składu MK II w 1973 roku ewentualnie do całkowitego rozpadu trzy lata później, w przeciwnym razie uważam wysuwanie tego argumentu za małą hipokryzję. Wypalenie zespołu? O nie na to dopiero przyjdzie czas. Co do słabych utworów, zobaczmy więc co dostaliśmy. 

Bad Attitude to być może najlepszy utwór na płycie - czysta purpurowa moc. Ropoczęty i zakończony brzmieniem lordowskiego hammonda przywodzi od razu na myśl Knockin At Your Back Door jednocześnie niewiele mu ustępując. Unwritten Law to kolejna fantastyczna kompozycja z energicznym refrenem i świetną linią melodyczną, dzięki którym może się spokojnie równać z każdym utworem na Perfect Strangers. Szkoda, że często krytykuje się Call of the Wild w którym ja osobiście słyszę spory potencjał. Rzeczywisćie byłoby lepiej gdyby zamiast szlifować go do radia dodać mu trochę purpurowej mocy takiej którą posiada kolejny Mad Dog. Oparty na całkiem konkretnym riffie Ritchiego niestety kompletnie zepsuty produkcyjnie, do końca pogrążony przez kiczowate solo Lorda. Black & White to może i średniak ale przypominam, że na poprzednim wydawnictwie też takie się znajdują. Czas na najgorszy punkt czyli Hard Lovin' Woman - to prawda słabizna jakich mało ale i tak o niebo lepsza od tego co ukaże się na Slaves and Masters za trzy lata(piszę o tym bo co niektórzy skłonni są umieszczać te dwa albumy w tym samym worku na śmieci). Dalej jest tylko lepiej: The Spanish Archer to gitarowy kolos w którym nasłuchamy się sporo popisów Ritchiego. Monumentalne bo sześcio minutowe, nieco eksperymentalne(jak na purpli oczywiście) Strangeways też się broni. Mitzie Dupree - pop rockowy blues niezbyt wysokich lotów który mogli sobie darować bez straty dla całości. Album zamyka oparty na iście punkowym rytmie Dead or Alive, który często był grany na koncertach i w wersji live znacznie zyskiwał.      
Rzeczywistym faktem jest, że płytę The House of Blue Light w porównaniu do poprzedniczki przyjęto bardzo słabo. W dużej mierze wynika to jednak z tego, że na Perfect Strangers ludzie czekali i czekali aż...8 lat. Wielu fanów było spragnionych powrotu purpurowych w jakimkolwiek wydaniu i składzie. W przypadku kolejnego albumu smok był już syty, najedzony dobrym materiałem z Perfect Strangers, wymagania więc rosły i rosły... w tej sytuacji słabsza sprzedaż nie specjalnie mnie dziwi i nie może być absolutnie żadnym argumentem przeciwko omawianemu wydawnictwu. 

Nie stawiam The House of Blue Light na równi z Perfect Strangers ani tym bardziej z In Rock czy Machine Head. Jest to album może nie tak udany jak jego poprzednik ale zaliczanie go do najsłabszych dokonań Deep Purple jest jakąś wielką pomyłką. Jednorazowe przesłuchanie Slaves and Masters czy kilku późniejszych albumów bez Blackmore'a tylko potwierdza mój punkt widzenia.

6/10   
  










         

niedziela, 28 czerwca 2015

Caravan - In the Land of Grey And Pink


Caravan to obok Gongu i Soft Machine kolejny ważny zespół należący do Sceny Canterbury i osobiście mój faworyt. Spośród wymienionej trójki prezentuje zdecydowanie najbardziej przystępną muzykę i prawdopodobnie dlatego odniósł największy sukces na polu komercji. W czym przejawia się ta prostota? Nie uświadczymy tutaj eksperymentalnych elementów space rockowych jak w Gongu(chociaż syntezatory odgrywają ważną rolę w brzmieniu Caravanu) ani częstego jazz rockowania jak w Soft Machine. Można by w takim razie zapytać co jest siłą tego zespołu? Może właśnie owa łatwość odbioru przejawiająca się w chwytliwych melodiach i dobrych aranżacjach osadzonych na mocnym art rockowym gruncie?

W przypadku Caravanu można mówić o trzech prawie legendarnych albumach które należałoby poznać w pierwszej kolejności: If I Could Do it All Over Again I’d Do it all Over You znanym też jako ,,zielony album”, In the Land of Grey And Pink nazywanym potocznie ,,różową płytą”(nie trudno domyślić się dlaczego), oraz For Girls Who Grow Plump in the Night. Wahałbym się długo gdybym miał wskazać najlepszy z nich dlatego nie będę tego robił a w zamian napiszę parę słów o moim ulubionym.

Sesje nagraniowe do In the Land of Grey And Pink rozpoczęły się już w 1970 roku, ale album został wydany dopiero w roku następnym. Zespół nagrywał w składzie: Pye Hastings(gitara, wokal), Dave Sinclair(klawisze hammonda), Richard Sinclair(gitara basowa, akustyczna, wokal), Richard Coughlan(perkusja), gościnnie wystąpił też Jimmy Hastings(flet). 

Wkładamy więc krążek do odtwarzacza i przenosimy się we wspaniały świat muzycznych doznań. Golf Girl to utwór rozpoczynający się motywem na trąbce z całkiem fajną solówką na flecie. Dalej majstersztyk w postaci Winter Wine, utworu skonstruowanego w sposób bezbłędny, który miejscami przywodzi mi na myśl dokonania Camela. Jest tutaj wszystko: świetna partia wokalna Richarda Sinclaira przenosząca słuchacza do krainy baśniowych marzeń, oraz pełne emocji sola na gitarze i klawiszach, wszystko to napędzane świetną, niezbyt gęstą sekcją rytmiczną daje efekt w postaci jednego z najlepszych utworów zespołu. Podobna sytuacja ma miejsce w kompozycji tytułowej napędzanej tym razem gitarą akustyczną. Na zakończenie dostajemy ponad 20 minutową suitę Nine Feet Underground. Wspaniała sprawa złożona z połączonych ze sobą motywów muzycznych zawierających chwytliwe melodie, progresywne zmiany akordów i rytmów a zarazem jazz rockowe akcenty. 

In the Land of Grey And Pink to album bardzo równy. Całość nie posiada w zasadzie momentów słabych, za to wybitne w rodzaju wspomnianego Winter Wine jak najbardziej. Ciekawostkę stanowi okładka albumu zaprojektowana przez Anne Marie Anderson przynosząca na myśl klimaty tolkienowskie - i takie chyba było założenie. Zdecydowanie polecam ten album Caravanu jako jedno z absolutnie obowiązkowych wydawnictw nie tylko sceny canterburyjskiej ale i rocka progresywnego w ogóle. Hipotetycznie gdyby In the Land of Grey And Pink stanęło w szranki z najlepszymi dokonaniami zespołów w rodzaju Yes, Genesis, Jethro Tull czy Camel ja postawiłbym na zwycięstwo Caravanu.   

9/10


sobota, 27 czerwca 2015

Wigwam - Fairyport


Ostatnimi czasy słuchając różnych jazz rocków i prog rocków głównie zza naszej zachodniej granicy natrafiłem na zespół Wigwam z…Finlandii. Temat mnie zaciekawił bo lubię cały czas poznawać nowe brzmienia z różnych zakątków świata. Poszperałem trochę i okazało się, że jednym z najwyżej ocenianych albumów jest Fairyport, trzeci z kolei w ich dyskografii i to właśnie on wybrzmiewał na moich kolumnach już kilka minut później. Grupa Wigwam założona została w 1968 roku w Helsinkach, wspomnianą płytę nagrała w składzie: Jim Pembroke(wokal, klawisze), Jukka Gustavson(klawisze), Jukka Tolonen(gitara), Pekka Pohjola(bass), Ronnie Osterberg(perkusja).

Jak wygląda mieszanka rocka progresywnego i jazz rocka w wydaniu fińskim? Słychać, że Wigwam był pod wpływem Sceny Canterbury, ale też choćby Franka Zappy i jego dzieł w rodzaju Hot Rats(1969). Fairyport został wydany w 1971 roku, dokładnie w tym samym czasie ukazały się europejskie klejnoty jazz rocka w rodzaju The Inner Mounting Flame Mahavishnu Orchestra czy Tribute to Jack Johnson Milesa Davisa. Jak ma się do nich twórczość fińskiej formacji?     

Jak na moje ucho na Fairyport jest nieco więcej elementów rockowej progresji niż samego jazz rocka a szkoda. Utworem najbardziej osadzonym w tej ostatniej stylistyce jest na pewno kończący album monumentalny bo aż 17 minutowy Rave Up for the Roadies, umieszczony tutaj w wersji live, niezbyt jednak pasujący do całego krążka. Ale nawet tu nie ma sztucznych ogni ani szampana, niby zadziorna gitara i całkiem swobodne koncertowe jammowanie ale słychać, że od mistrzów gatunku o których wcześniej wspomniałem dzieli ich sporo pracy. Zacząłem trochę od końca ale teraz sprawdźmy co jeszcze oferuje nam wydawnictwo. Pierwszy na płycie progresywny Losing Hold ma bardzo fajne harmonie, a głos wokalisty do złudzenia przypomina Petera Gabriela z Genesis. Nie wiem kto na kim się wzorował ale panowie momentami brzmią identycznie. Jazz rockowe elementy oparte na bluesowym temacie zawiera też całkiem odprężający tytułowy Fairyport, jeden z lepszych utworów na płycie ukazujący możliwości aranżacyjne Wigwamu. Bardzo charakterystyczne dla prog rocka zmiany akordów i rytmu posiada Cafffkaff, the Country Psychologist(sam nie wymyśliłbym lepszego tytułu), który do momentu w którym się rozkręca właściwie mógłby być utworem Genesis umieszczonym choćby na Seeling England by the Pound. Podobne rytmiczne wariacje zawiera kolejny May Your Will Be Done, Dear Lord. Wydaje mi się, że pozostałych utworów nie ma sensu dokładniej analizować gdyż powielają one ten sam schemat kolażu patentów progresywnych i jazz rockowych. Wyjątkiem jest jeszcze prawie pop rockowe Rockin’ Ol’ Galway z radiowymi zaśpiewami. 

Czy płyta Fairyport chwyciła mnie mocno za serce? Obawiam się, że niestety nie. Owszem miło się słucha ale nie dziwię się, że Finowie nie zawojowali nią Europy bo w tamtym czasie mieli naprawdę olbrzymią konkurencję. Jak ktoś jest w miarę na bieżąco z jazz rockową ekstraklasą to Wigwam wypada przy tym trochę blado. Nie ma tutaj niczego naprawdę nowatorskiego ani odkrywczego jak na rok 1971. Finów polecam bardziej fanom progresji niż osobom nastawionym na prawdziwe jazz rockowe granie, którego na Fairyport jest mniej niż być by mogło. M.P.

6/10  

piątek, 26 czerwca 2015

Deep Purple - Slaves and Masters


Korzystając z krótkiego odpoczynku od jazz rockowych klimatów, postanowiłem napisać dla odmiany trochę na temat jednej z najmniej znanych płyt Deep Purple - Slaves And Masters. Album jest zazwyczaj bardzo krytykowany a ja chciałem... jeszcze bardziej zmieszać go z błotem.

W roku 1989 spór na linii Ritchie Blackmore - Ian Gillan osiągnął apogeum i wokalista został wyrzucony z zespołu, po raz drugi w jego historii (jeśli ktoś jest zainteresowany dziejami grupy to odsyłam do mojego artykułu historie-zespołów-deep-purple). Pozostała czwórka postanowiła kontynuować działalność więc najważniejszą sprawą stało się w tym momencie zwerbowanie nowego frontmana. Pojawiały się takie kandydatury jak Paul Rodgers(Free, Bad Company), Jimi Jamison(Survivor) a nawet David Coverdale i Ronnie James Dio. Ostatecznie Ritchie Blackmore przeforsował swój pomysł przyjęcia Joe Lynn Turnera a pozostali przystali na to acz niechętnie(obawy głównie dotyczyły możliwości przeistoczenia się Deep Purple w Rainbow, w którym w latach 1981-1984 wraz z Ritchiem występował Turner). Nowe Deep Purple Mark V już w roku 1990 wkroczyło do studia i nagrało Slaves And Masters.

Album otwiera King of Dreams, kompozycja całkiem znośna ale gdy słuchałem jej pierwszy raz nie byłem pewien czy słucham Deep Purple czy Rainbow w swoim gorszym wcieleniu. Dalej mamy niby to ostre, prawie metalowe The Cut Runs Deep, które jednak brzmi tragicznie plastikowo (podobno gra tu automat perkusyjny bo Paice nie zdążył na sesję). Kompozycję ratują fajne sola Blackmore'a i Lorda. Fire in The Basement kolejny utwór w szybkim tempie zaliczam do najlepszych na albumie. Truth Hurts i Breakfast in Bed nie brzmią zupełnie jak Deep Purple, szczególnie ten ostatni kojarzy mi się raczej z pop rockowym obliczem Bad Company. Love Conquers All to cukierkowa, kiczowata porażka pełna patosu - ludzie to już nawet nie jest pop, coś takiego nie miało nigdy prawa ukazać się pod purpurowym szyldem. Czarę goryczy przelewa beznadziejne Too Much is Not Enough z chórkami w tle tego tępego refrenu. Kończące płytę 6 minutowe Wicked Ways miało chyba potencjał zostało jednak skrzywdzone od strony produkcyjnej bo nie brzmi tak jakby mogło.      

Slaves And Masters to najgorsza studyjna płyta zespołu od początku jego kariery. Całość brzmienia ratuje Ritchie Blackmore, swoimi solówkami przypominając nam od czasu do czasu, że słuchamy Deep Purple to jednak za mało żeby uznać płytę chociaż za średnią. Do tego wszystkiego jeszcze ta kiczowata okładka. M.P.

2/10


środa, 24 czerwca 2015

Toto - relacja z koncertu we Wrocławiu, hala ,,Orbita" 23.06.2015.


Wczoraj to jest 23 czerwca 2015 roku byłem z żoną na koncercie Toto we wrocławskiej hali ,,Orbita”. Obiekt całkiem ładny, może pomieścić w granicach 5 tysięcy widzów. Gdy przybyliśmy na miejsce około godziny 19 30 pod głównym wejściem zebrał się już mały tłum i  można było wyczuć atmosferę lekkiego napięcia. Koncert planowo miał zacząć się o godzinie 20 00 więc każdy odliczał minuty żeby zdążyć zająć swoje miejsce na czas. Po przejściu pierwszej kontroli biletów (i odebraniu nam butelki wody, która może posłużyć za śmiercionośną broń) już w środku była możliwość zakupienia piwka z której niechybnie skorzystałem. Szybka toaleta i idziemy do naszej strefy golden circle czyli pod samą scenę. Po przejściu ostatniej kontroli i wejściu na płytę odetchnąłem z ulgą kiedy okazało się, że nie ma jeszcze dużego ścisku i można spokojnie stanąć gdzie się komu podoba. Scena zasłonięta kurtyną więc skorzystałem z wolnego czasu i porozglądałem się po obiekcie. Miejsca siedzące na trybunach zajęte były może w 50%, ale też się nie dziwę bo stamtąd odbiór koncertu byłby trochę słaby. Płyta zajęta prawie w całości ale bez większego ścisku. Im bliżej godziny 20 tym więcej słychać oklasków zachęcających do wyjścia na scenę a także zrobiło się nieco ciaśniej w naszej strefie golden. Wreszcie są! Wyszli dokładnie o 20 21 a więc całkiem planowo jak na grupę tego formatu.
  
Zanim o samym występie kilka niezbędnych informacji. Toto trasę XIV objeżdża w składzie: Steve Lukather – gitara i wokal, David Paich – klawisze i wokal, Steve Porcaro – klawisze, Joseph Williams – wokal, David Hungate – gitara basowa, Lenny Castro – instrumenty perkusyjne, Jenny Douglas Foote - wokal wspomagający. Perkusistę podstawowego Keitha Carlocka zastąpił inny muzyk, którego nazwiska nie usłyszałem i przyznam się szczerze, że nie wiem kto to był. 

Program koncertu tworzyły na przemian utwory z nowej płyty i starsze klasyki. Z góry uprzedzam, że nie będzie to zbyt dokładna relacja ponieważ dobrze się bawiłem i mogłem coś pomieszać. W każdym razie ze świeżego repertuaru utkwiła mi w pamięci fajna ballada Burn, przy której ludzie pod sceną zaczęli nieśmiało śpiewać. Pierwszym ze starszych utworów było I’ll Supply the Love z debiutanckiego Toto ale wspaniała atmosfera zrobiła się dopiero podczas I Want Hold You Back z Toto IV. Mała niespodzianka w postaci Hold the Line w środkowej części występu, ze świetną partią wokalną pani Foote i następne dwa klasyki z ,,epoki Williamsa” Pamela, oraz Without Your Love. Ten ostatni został mocno rozciągnięty i Steve Lukather zaprezentował swoje umiejętności techniczne grając chyba 10 minutową solówkę podczas której oczy chciały wyskoczyć mi z orbit. Orphan  i Holy War to kolejne numery z nowej płyty obecne na set liście. Nie mogło zabraknąć oczywiście Rosanny z Toto IV. Na pierwszy bis dostaliśmy mały kolaż w postaci On the Run/Goodbye Elenore z kilkoma dźwiękami Child’s Anthem po którym hala wybuchła brawami nie chcąc dać odejść muzykom, ci jednak zeszli. Po chwili pojawił się sam Lukather: Did we miss something…? Yeah Africa! wykrzyczał tłum i się zaczęło. Ponad 10 minutowa wersja rozszerzona o fantastyczną solówkę na instrumentach perkusyjnych i zabawę wokalną Williamsa z publicznością po której straciłem głos. Coś pięknego, szkoda, że to już koniec. Zabrakło mi kilku klasyków jak choćby Stop Loving You, czy Don't Chain My Heart, choć tego ostatniego chyba w ogóle podczas tej trasy nie grają.         

Zespół w świetnej formie, całość brzmienia ustawiona rewelacyjnie, bardzo selektywnie a przede wszystkim nie za głośno (staliśmy pod samymi kolumnami a słyszałem muzykę a nie hałas). Po raz kolejny Toto udowadnia fanom, że jest zespołem na poziomie światowym. W pełni wyluzowany Steve Lukather duszą towarzystwa na scenie, gra wspaniale i bawi publiczność swoimi komentarzami w przerwach między utworami. Joseph Williams w dobrej formie wokalnej także spełnił moje oczekiwania. Atmosfera na hali była bardzo fajna, ludzie może jakoś specjalnie nie skakali a bardziej słuchali muzyki – my wszakże bawiliśmy się wyśmienicie. Steve sam bardzo chwalił polską publiczność podkreślając, że grają tu tylko dzięki nam. Jedyne co mnie dziwi to całe morze podniesionych rąk nagrywających występ telefonami - ja nie chciałbym służyć za stojak do nagrywania przez dwie godziny zamiast wczuwać się w klimat muzyki. Sam zrobiłem jedynie dwie fotografie pamiątkowe niezbyt dobrej jakości, które zamieściłem. Co mi pozostało? Jedynie podziękować żonie, że sprawiła mi na urodziny tak wspaniały prezent kupując dla nas bilety. W dniu dzisiejszym kolejny koncert Toto w Polsce tym razem na warszawskim ,,Torwarze”- na pewno też będzie gorąco…






wtorek, 23 czerwca 2015

Miles Davis - Star People




Lata 1975 - 1980 to oględnie mówiąc mroczny okres w życiu Milesa Davisa. Jak sam mówił wypalił się artystycznie po nagraniu wszystkich świetnych płyt z pierwszej połowy lat 70, ponadto jego zdrowie było w fatalnym stanie, Fakty te wpłynęły na podjęcie przez niego decyzji o wycofaniu się z muzyki. Został zmuszony porzucić to co najbardziej kochał i popadł w nałóg kokainowy który pochłonął 5 lat jego życia: Od 1975 do początku 1980 nie wziąłem trąbki do ręki, przez ponad cztery lata nie wziąłem jej do ręki ani razu. Chodziłem naokoło i patrzyłem na nią.

Na szczęście raz jeszcze Davis znalazł w sobie tyle siły by się otrząsnąć i spowrotem pokazać się na scenie muzycznej. Wielki powrót nastąpił w 1980 roku. Miles zebrał zespoł i wszedł do studia nagrywając The Man With the Horn album raczej mało znaczący w dyskografii artysty. Natomiast ruszenie w trasę zaowocowało wydaniem przez Columbia Records całkiem przyzwoitej koncertówki We Want Miles(1982) na której słychać, że mistrz stopniowo wraca do formy. W jego umyśle zaczęły się stopniowo krystalizować nowe koncepcje muzyczne które chciał zarejestrować na kolejnym albumie. Jesienią 1982 roku rozpoczęły się więc sesje do Star People (zarówno studyjne jak i live).

Zespół Milesa w tym okresie stanowili: Al Foster(perkusja), Marcus Miller(bas elektryczny), Mike Stern(gitara elektryczna), Bil Evans(saksofon), Mino Cinelu(instrumenty perkusyjne). W trakcie ostatnich sesji, już na początku 1983 roku dołączył także drugi gitarzysta John Scofield. Miles wiedział, że zaangażowanie dwóch wioślarzy o skrajnie różnych stylach gry wpłynie pozytywnie na muzykę. Stern z typowo rockowym zacięciem, grający chwilami mało powściągliwie ogrywając skale całym gradem dźwięków. Z drugiej strony Scofield, którego gra jest mocno zakorzeniona w bluesie potrafi czarować subtelnymi jazzowymi solówkami. Basem miał kotwiczyć Miller ze swoim funkowym feelingiem i zamiłowaniem do technik slap i klang. Lider zdawał więc sobie sprawę, że w jego zespole dzieje się nieźle i Star People może się okazać świetną płytą, czy tak się w rzeczywistości stało? 

Album otwiera 11 minutowy Come Get It, zarejestrowany podczas występu na żywo w Nowym Jorku. Pełen energii numer z głównym tematem na trąbce, utrzymany w dość szybkim tempie, napędzany basem Millera i perkusjonaliami Cinelu - słychać, że wszystko gra jak w zegarku a i sam Miles wydaje się brzmieć nieźle. Następny w kolejności wolniejszy It Gets Better to chyba najsłabszy punkt programu. W Speak nagranym podczas koncertu w Houston mamy fajny temat grany na saksofonie przez Evansa, i popisy solowe gitarzystów. Utwór tytułowy to długi prawie 20 minutowy blues, momentami trochę nużący. Oparty na prostym rytmie perkusyjnym i melodyjnym temacie U'N'I to taki studyjny średniak. Album zamyka Star on Cicely kompozycja napisana przez Milesa zainspirowanego jedną z jego ówczesnych kochanek Cicely Tyson.   

Przede wszystkim trzeba zdać sobie sprawę, że muzyka na Star People diametralnie różni się od tej z albumów nagrywanych w początkach lat 70. Jest znacznie łatwiej przyswajalna, funkująca i bardziej gitarowa, jednocześnie mniej innowacyjna i odkrywcza. Star People to także w pewnym stopniu płyta bluesowa, często niedoceniana a nawet całkiem pomijana. Ja uważam ją za jedno z ciekawszych wydawnictw ostatniego okresu twórczości Milesa(1980 - 1991). Z pewnością warto znać Star People.

 6/10   

Cytaty z: Quincy Troupe, Ja Miles, Łódź 1993.





  

środa, 17 czerwca 2015

Gong - Flying Teapot



Gong to jeden z najważniejszych zespołów reprezentujących tak zwane brzmienie Canterbury. Obok Soft Machine i Caravan jest jedną z najbardziej wpływowych grup należących do pierwszej linii rozwoju sceny canterburyjskiej, jednak nie ze względu na samo pochodzenie muzyków. Gong powstał bowiem w Paryżu w 1968 roku z inicjatywy Daevida Allena. Debiutował dwa lata później wydaniem albumu Magick Brother, jednak jego pierwszym znaczącym dziełem było Camembert Electrique z 1971 roku.

Gong zaliczany jest najczęściej do art rocka/rocka progresywnego choć taka kategoryzacja nie jest do końca właściwa. Zespoły tego rodzaju wymykają się niestety prostym klasyfikacjom. Prezentowana przez Gong muzyka to mieszanka elementów jazz rockowych, oraz space rockowych - głównie za sprawą szerokiego zastosowania kosmicznych efektów z syntezatora. Do całości dodano szczyptę psychodelii, awangardowych eksperymentów a nawet śladowe ilości orientalizmów. Elementy ,,space" o których była mowa są charakterystyczne dla Gongu i odróżniają go od pozostałych zespołów sceny canterburyjskiej w rodzaju Soft Machine.

Wydany w 1973 roku Flying Teapot(dobrze czytacie, album w wolnym tłumaczeniu nazywa się latający czajniczek do herbaty) jest pierwszym z albumów wchodzących w skład trylogii Gongu, zwanej Trylogią Radio Gnome Invisible. Mianem tym określa się trzy następujące kolejno po sobie, najważniejsze w dorobku grupy albumy. Oprócz omawianego są to Angel's Egg(1973) i You(1974). Przez Gong przewinęło się masę dobrych muzyków, więc parę słów na temat tych obecnych na Flying Teapot: lider to niestety niedawno zmarły Daevid Allen(gitara i wokale), Steve Hillage(gitara), Laurie Allan(perkusja), Francis Moze(gitara basowa), Tim Blake(syntezatory), Didier Malherbe(flet, saksofon) w niektórych utworach słyszymy także nieco ekscentryczny głos pani Gilli Smyth.

Płytę rozpoczyna przystawka w postaci Radio Gnome Invisible w trakcie którego nie wiadomo jeszcze do końca czego się spodziewać po zespole. Prawdziwy Gong słyszymy dopiero w utworze kolejnym - tytułowym(Flying Teapot) Rozpoczyna się powoli kosmicznym wstępem syntezatorowym by przejść do bardziej rytmicznego grania opartego na fajnym groove gitary basowej. Ponad całością wirują dźwięki fletu, saksofonu i wokalu tworząc niesamowity efekt. Przy krótkim The Pot Head Pixies odpoczniemy od klimatu space, z kolei The Octave Doctors and The Crystal Machine to kompozycja w całości odegrana na samym tylko syntezatorze. Dwa ostatnie utwory to kwintesencja brzmienia Gongu w tym okresie. Jak je opisać? Jazz rockowy czad połączony z syntezatorowym kosmosem i chwilami nieco transowym rytmem jak choćby w drugiej części Zero The Hero And The Witch's Spell. Do tego dochodzą fajne melodie, szczególnie na ostatnim Witch's Song, I Am Your Pussy, podszytego także erotyką w warstwie tekstowej.     

Zdaję sobie sprawę, że Flying Teapot nie jest albumem szczególnie łatwym do przyswojenia, zresztą jak i cała trylogia Gongu. Mniej osłuchanych w jazz rocku może odrzucić i pozostawić z wrażeniem chaosu, niemniej polecam zapoznanie się bo naprawdę warto. Ja uważam ten album za najlepszy z rzeczonej trylogii chociaż w tej kwestii zdania są często podzielone, przeważnie jednak za największe dzieło podaje się You. Posłuchajcie i oceńcie sami. W następnych artykułach napiszę na temat pozostałych dwóch albumów trylogii.     

Ocena 9/10.